Duitsland trekt €20 mrd uit om chipfabrieken te lokken. Spanje heeft daar €11 mrd voor over. De EU legt daar nog eens €43 mrd bovenop. Zo’n bedrag ligt ook in de VS klaar voor chipfabrikanten. China heeft er zelfs een biljoen yuan (€130 mrd) voor over.
Allemaal in de hoop de hoop dat er rond de nieuwe fabrieken een ecosysteem van kennisinstellingen, toeleveranciers en eindgebruikers ontstaat. Computerchips zijn de olie van de 21ste eeuw, wie geen chipindustrie heeft telt niet mee.
Nederland heeft zo’n ecosysteem al, dankzij ASML, ASM, NXP, Besi, tientallen toeleveranciers en superieure kennisinstellingen. Dat kost ons bijna niets. Een expat-regelingetje hier, een technisch universiteitje daar, wat innovatiesubsidies, een Groeifonds: we zitten voor een dubbeltje op de eerste rang.
Maar wat weinig kost krijgt ook weinig liefde. De Tweede Kamer ziet succesvolle bedrijven vooral als zakkenvullers en nam de ene na de andere wegpestmotie aan. Met ‘Operatie Beethoven’ probeert het Kabinet nu de schade te beperken. Goed gekozen, die naam: de politiek is al jaren doof voor de noden van onze belangrijkste bedrijven.