Het eigen risico gaat toch niet omhoog. Maar in ruil daarvoor moet wel de zorgpremie stijgen. Het gaat maar om een paar euro, dat is peanuts vergeleken met de totale zorgkosten. En misschien blijkt het allemaal niet nodig, omdat de verzekeraars uiteindelijk hun premies voor volgend jaar toch niet verhogen.
Maar de discussie over het niet verhogen van het eigen risico en hoe we dat moeten betalen, was toch goed voor dagenlang politiek debat, waarbij politiek weer eens geschreven werd met een een hele kleine letter ‘p’.
Want de oppositie (inclusief de huidige regeringspartij PvdA) zag een kans om het de formerende partijen (inclusief de huidige oppositiepartijen CDA, D66 en ChristenUnie) moeilijk te maken.
‘Hoezo moet de premie omhoog, als het eigen risico omlaag gaat?’ vroeg de (toekomstige) oppositie verontwaardigd. ‘Waarom betalen we het lagere eigen risico niet gewoon uit de algemene middelen, er zijn toch meevallers genoeg?’
En toen, je kon erop wachten, sprak een van hen die beroemde codewoorden waarmee de ‘p’ van politiek nog verdere kromp, tot de letter bijna niet meer zichtbaar was: ‘Dit is een sigaar uit eigen doos!’
Het is een ijzeren Haagse wet: zodra een politicus begint over sigaren en eigen dozen, weet je zeker dat het debat van iedere inhoud is ontdaan en men alleen nog maar bezig is om de kiezer op te jutten.
Want alles in Den Haag is een sigaar uit eigen doos. Dat is zelfs het hele idee van de nationale begroting en het collectieve verzekeringsstelsel: we financieren die met alle Nederlanders samen via belastingen en premies.
Deze collectieve begroting is onze gezamenlijke sigarendoos waar we allemaal aan bijdragen en waar we allemaal op z’n tijd een rokertje uit mogen nemen. Iedere sigaar die we uit de doos halen, hebben we er met z’n allen eerst zelf ingelegd.
Dus ook als het lagere eigen risico uit de meevallers wordt betaald, is dat een sigaar uit eigen doos. De meevallers zijn van de overheid en de overheid dat zijn wij allemaal samen.
Zorg wordt geen cent goedkoper als we een groter deel betalen uit algemene middelen. De zorgkosten moeten ook dan gewoon worden opgebracht en niemand anders dan de Nederlandse burger zal dat moeten doen.
Dat weten alle opgewonden standjes in de Tweede Kamer natuurlijk ook. Eerlijk zijn over dit soort zaken, vertellen dat je overheidsgeld maar een keer kunt uitgeven, uitleggen dat collectieve uitgaven altijd gefinancierd moeten worden met collectieve inkomsten, het is voor een lid van de (toekomstige) oppositie vast niet leuk om te doen.
Maar het hoort wel bij het werk van iedere politicus met een grote letter P.