Je strijdt al jaren voor een bepaald maatschappelijk doel in Nederland. Je bent zo gepassioneerd dat je er zelfs je beroep van hebt gemaakt. Daarom heb je je aangesloten bij een beweging die zich al decennia – ja, misschien zelfs al meer dan een eeuw – inzet voor dit maatschappelijke doel. Samen met de medestanders in deze beweging zet je je dag in dag uit met alle energie in om het doel te bereiken. Of op z’n minst dichterbij te brengen.

En dan, na jaren van strijd, komt de dag dat een onafhankelijke, buitenlandse, wetenschappelijke instelling een grootschalig onderzoek presenteert over precies jouw maatschappelijke doel. De conclusie: van alle landen die werden onderzocht, scoort Nederland het allerbeste. Nergens wordt het maatschappelijk doel dat jij en jouw beweging nastreven zo dicht benadert als hier!

Wat doe je dan? Je organiseert een feest om dit enorme succes te vieren. Je schrijft vriend en vijand aan om ze te wijzen op deze mijlpaal. Je stuurt persberichten rond vol zelffelicitaties en probeert in iedere krant een ingezonden stuk te krijgen waarin je de overwinning claimt.

Dat zou ik denken. Maar ik zit er faliekant naast. Wie zijn ultieme maatschappelijke doel in Nederland verwezenlijkt ziet, die houdt daar juist angstvallig zijn mond over. Geen festiviteiten, persberichten of nieuwsartikelen, maar juist volledige radiostilte.

Het gerenommeerde IFO-instituut uit Duitsland deed vernieuwend onderzoek naar de inkomens- en kansenongelijkheid in 31 Europese landen. Men keek naar de kans dat mensen in armoede belanden en naar de mate waarin inwoners gelijke kansen hebben om zich economisch te verbeteren. Het onderzoek werd uitgevoerd door drie economen, waaronder Ravi Kanbur, een in India geboren Brit, hoogleraar in de Verenigde Staten, die decennialang als directeur bij de Wereldbank het invloedrijke World Development Report opstelde.

Volgens Kanbur en zijn onderzoekers is er één land in Europa waar de inkomens- en kansengelijkheid het grootst is. Dat land is Nederland. Wij doen het zelfs beter dan de Scandinavische landen, die we op dit soort lijstjes vaak voor moeten laten gaan.

Nederland is de gelijkheidskampioen. Dat is geweldig nieuws. Zeker voor de linkse politieke partijen en de vakbonden, die hier al vele jaren voor vechten. Hun inspanningen hebben effect gehad. Ze kunnen zichzelf uitgebreid feliciteren.

Maar op de website van de vakbond lees ik alleen maar berichten als ‘Werken in de hitte, waar moet je op letten?’ De SP maakt zich een boos over de dividendbelasting. Terwijl de PvdA onder het kopje ‘Liefde = liefde’ mensen oproept zich te melden voor het ‘Roze Zomer-promotieteam’.

Kom op links Nederland, vier de overwinning! De strijd is gestreden en jullie hebben gewonnen. Nergens is de ongelijkheid zo gering als bij ons. Wat wil je nog meer?