Een straatlantaarn met ledlampen in elkaar zetten is zo eenvoudig nog niet. Zeker niet voor werknemers met een arbeidsbeperking. Het gaat om een flink aantal technische handelingen, die je in precies de goede volgorde moet verrichten, met verschillende gereedschappen en onderdelen die je niet mag verwisselen. Eén foutje en de lantaarn zal nooit branden.
Ik zou het niet zomaar kunnen. Maar een groot deel van de werknemers van het sociale werkbedrijf Amfors in Amersfoort draaien er hun hand niet voor om. Niet omdat ze allemaal zoveel handiger zijn dan een stukjestypende econoom (al zou ik dat ook niet uitsluiten), maar omdat ze bij hun werk geholpen worden door technologie.
Boven hun werkblad hangt een beamer die stapsgewijs aanwijzingen projecteert. De bakjes met onderdelen zijn voorzien van lampjes, die oplichten als het betreffende onderdeel aan de beurt is. Dreigt een medewerker toch het verkeerde schroefje of moertje te pakken, dan ‘ziet’ de beamer dat, en wordt er met een lichtsignaal op de mogelijke fout gewezen. Op Youtube is een filmpje van dit systeem te vinden.
‘Technologie die de mens niet vervangt, maar juist zorgt dat mensen hun werk goed kunnen doen; het kan de trend van 2019 worden’
Dankzij dit zogenoemde‘operator support system’, dat mede door TNO werd bedacht, kunnen veel meer mensen bij Amfors de ledlantaarns monteren. Op een recent arbeidsmarktcongres hoorde ik de Amfors-directeur er dan ook enthousiast over vertellen. Inmiddels is het sociale werkbedrijf van Helmond, Senzer, ook met zo’n systeem gaan werken, voor het in elkaar zetten van kinderzitjes.
Technologie die de mens niet vervangt, maar juist zorgt dat mensen hun werk goed kunnen doen; het zou zomaar eens de trend van 2019 kunnen worden. Want niet alleen in het ‘sociale domein’ is het moeilijk om mens en werk te matchen, door de krapte op de arbeidsmarkt is dat een probleem in vrijwel alle sectoren.
In 2018 deed ik de oproep: ‘Vergeet de geschikte kandidaat voor uw vacature, want die is er toch niet. Ga voor de ongeschikte kandidaat’. Dat was een nogal gemakzuchtige oproep, want hoe maak je die ongeschikte kandidaat vervolgens geschikt voor het werk? ‘Opleiden en trainen’, schreef ik. Maar ik weet ook wel dat dit niet altijd de oplossing is.
Misschien moet daarom niet altijd het doel zijn om de werknemer geschikt te maken voor het werk, maar kun je beter zorgen dat het werk geschikt wordt voor de werknemer. Door inzetten van technologie zoals in Amersfoort en Helmond. Maar misschien kan het ook zonder tech, door het slim opdelen en standaardiseren van werkzaamheden, waardoor het werk eenvoudiger wordt. Als u hiervan mooie voorbeelden heeft, dan hoor ik dat graag!