Grappig nieuws uit Brussel: dierlijke mest in Europa moet voortaan overal hetzelfde ruiken. De Europese Commissie zal speciale speurneuzen in dienst nemen om dit te controleren. Minstens zo grappig: dezelfde Commissie staat op het punt om het eten en produceren van worstjes te verbieden. En (grappig!) slakken moeten we van Brussel voortaan beschouwen als een soort vis.
Nog leuker: de Europese Commissie zal binnenkort genietroepen vragen om mijnen te plaatsen onder het eigen hoofdkwartier, het Berlaymontgebouw in Brussel. Er is asbest gevonden in dat gebouw, dus men gaat het opblazen.
Allemaal onzin natuurlijk. Maar wel onzin uit de krant. Uit de Britse Daily Telegraph om precies te zijn. Geschreven tussen 1989 en 1994 door de jonge en ambitieuze Brusselse correspondent van dat moment: Boris Johnson, tegenwoordig burgemeester van Londen, zwaargewicht van de Britse conservatieve partij en sinds kort uitgesproken voorstander van een Brexit.
Vanwege dat laatste wapenfeit herlas ik de biografie Just Boris, A Tale of Blond Ambition, van journalist Sonia Purnell, die op de Brusselse redactie van de Daily Telegraph met hem samenwerkte. Volgens de auteur was Johnson in zijn Brusselse jaren helemaal niet anti-EU, maar door zich op te werpen als de eerste echte eurosceptische journalist, wist hij zijn carrière enorm te versnellen. Iedere nieuwe Europese afspraak of regulering en elk heel of half voorstel bouwde hij om tot een humoristisch artikel over de grootsheidswaanzin en absurde regelzucht van de imperialistische Europese Commissie.
Dat sloeg aan in zijn thuisland en andere kranten — de tabloids, maar ook serieuzere titels — namen het trucje over. Sindsdien weten de Britten dat Brussel alle vissers verplicht om haarnetjes te dragen, dat Europese koeien binnenkort luiers moeten dragen, dat koorddansers altijd een veiligheidshelm op moeten en dat je van eurobiljetten impotent wordt. Eieren mogen niet meer per dozijn worden verkocht, melk mag je niet drinken uit een beker, kerkklokken moeten zwijgen en kinderen mogen geen ballonnen meer opblazen. Allemaal vanwege Brussel. En allemaal gelogen.
De Britten zijn nooit enthousiaste Europeanen geweest, maar er loopt een rechte lijn van de journalistieke wanprestatie van Boris Johnson uit de jaren negentig naar de Brexit-campagne van nu. De euromythes worden keer op keer herkauwd en staan een serieuze discussie over de toekomst van Europa in de weg.
Natuurlijk, Boris Johnson is buitengewoon grappig en innemend, met veel zelfspot en een geweldige mimiek. Hij is de geweldige oom die we allemaal zouden willen hebben. Maar hij is ook de man die als journalist het eurofobische sfeertje aanwakkerde, waarvan hij nu als politicus wil profiteren. Als dat grappig is, dan alleen als zuur cynisme.