De energietransitie is een sprint met de lengte van een marathon. We moeten snel handelen en dat vervolgens heel lang volhouden. Een uitputtingsslag. Gelukkig verschijnt Nederland in topconditie aan de start. Met een afgetraind lichaam, de duurste renschoenen en de monomane instelling van de topatleet…
Maar niet heus. Nederland is een dikke roker die het er wel even denkt bij te doen. Het doel is ambitieus, maar pijn lijden willen we niet. Het moet ‘haalbaar en betaalbaar’, we willen ‘klimaatrechtvaardigheid’, en zetten geen stap zonder ‘voldoende draagvlak’. Met een zware rugzak vol eisen en de veters aan elkaar gebonden gaan we van start.
De nieuwste handicap: zonnepanelen mogen niet meer op landbouwgrond. Veeteelt en akkerbouw gebruiken 54% van onze grond, maar daar mag geen snipper van naar energieproductie. Suikerbieten voor de frisdrankindustrie, snijmais voor de koeien en bloembollen voor de export, het is allemaal belangrijker dan de energietransitie. Twee miljoen hectare gebruikt de landbouw, maar een paar duizend voor energie is al te veel.
Zo strompelen we door. Die finish gaan we nooit halen.