Op Prinsjesdag begraven we een 25 jaar oud idee: de vlaktaks. Het wordt een stille begrafenis, waar hoogstens wat oude CDA’ers de laatste eer komen bewijzen aan hun plan voor een enkele schijf in de inkomstenbelasting. Eén tarief voor iedereen zou eenvoudiger zijn, banen creëren en de woningmarkt lostrekken.
Het was CDA’er Ab Klink die er in 2000 als eerste voor pleitte. Vier rapporten later belandde het idee in het verkiezingsprogramma en in 2017 voerde Rutte 3 de vlaktaks in. Inmiddels was er een ‘solidatiteitsheffing’ voor hoge inkomens aan toegevoegd, dus echt vlak was de taks niet meer. En om de inkomens glad te strijken moesten de inkomensafhankelijke toeslagen en kortingen flink worden opgepompt, waardoor het marginale tarief in de praktijk juist extreem grillig werd. Eenvoudiger werd het bepaald niet.
Op de derde dinsdag gaat het plan de kist in. Er komt een nieuwe schijf voor lage inkomens. De progressiviteit is terug. Kunnen de kortingen en toeslagen dan ook omlaag? Je zou denken van wel. Maar vanwege de ‘bestaanszekerheid’ lijkt het kabinet die juist te gaan verhogen. Ik huil zachtjes met de CDA’ers mee.