Een klap en dan langdurig geweeklaag. Dat is het geluid van populisme dat op de harde werkelijkheid botst. De simpele oplossingen die de ‘problemen van de gewone Nederlander’ in één keer zouden oplossen, kunnen de confrontatie met de complexe realiteit zelden aan.
Het eigen risico direct en volledig afschaffen blijkt dan toch niet haalbaar. De zorg kan toch niet zonder privaat geld. En zinvol stikstofbeleid draait toch altijd uit op inkrimping van de veestapel. Geef een boos Kamerlid de sleutel van een ministerie en de redeloze woede maakt snel plaats voor pragmatisme.
Zelfs het achteloos afgeschafte Groeifonds blijkt toch belangrijk voor het vaderlandse verdienvermogen en maakt serieuze kans op een herstart, verklapte de nieuwe minister van Economische Zaken.
De rol van de ambtenaren bij al deze ministeriële bekeringen tot de Kerk van het Realisme valt niet te onderschatten. Zij waren het die de kersverse bewindslieden van het geloof in simpele oplossingen afhielpen. Daar schuilt een gevaar in, want de Kamer zit nog vol gelovigen. Met een beetje pech gaan die hun teleurstelling nu op de ambtenarij afreageren.