De Britse, conservatieve minister van financiën kwam met een kostbaar plan om ‘de groei aan te jagen’. Er was een energiecrisis en zijn plan zorgde voor nog meer inflatie. Financiële markten hadden er daarom geen vertrouwen in en het pond belandde in een vrije val. Uiteindelijk moest het Verenigd Koninkrijk, als het eerste het beste ontwikkelingsland, aankloppen bij het IMF, voor het grootste steunpakket ooit.
Dit gebeurde vijftig jaar geleden, tijdens de oliecrisis. Ik ben vast niet de eerste die de opvallende overeenkomst met de huidige situatie signaleert. De nieuwe conservatieve minister van financiën Kwasi Kwarteng presenteerde vorige week een duur plan vol belastingverlagingen voor de rijken. Dat zou voor hogere groei moeten zorgen. Financiële markten geloofden het niet en beleggers stemden met hun voeten. Het pond knalde omlaag, de Britse rente schoot omhoog.
Vijftig jaar na de schaamtevolle steun van het IMF hebben de Britten het blijkbaar nog steeds niet door. Het Verenigd Koninkrijk is geen wereldrijk meer, het pond is geen wereldmunt en harde economische wetten gelden ook voor de inwoners van dit land.