Tijdens de kredietcrisis ging het bankloket voor het mkb dicht. Daarna werden de toezichteisen zo streng en de rente zo laag dat het nauwelijks meer openging. Dat was een goede kans voor Nederland om af te kicken van de ‘verslaving aan bankkrediet’, zoals bankenbaas Boele Staal het toen noemde.
Er zouden kredietunies komen en mkb-beurzen. We gingen crowdfunden en microkredieten verlenen. Durfkapitalisten en rijke ondernemers moesten start-ups en scale-ups gaan financieren, en de overheid zou bijspringen met garanties en een investeringsbank.
Dappere initiatieven, maar de echte systeemverandering kwam er niet. DNB klaagt deze week in ESB over te hoge bankrentes voor het mkb vanwege de monopoliemacht van de banken. We zijn vijftien jaar later blijkbaar nog niet van onze verslaving aan bankkrediet af.
Wat wil je ook, in een land waar de rijken hun geld op een bankspaarrekening zetten en de hoogste rechter bepaalt dat je voor zo’n risicoloze keuze moet worden beloond met een lager belastingtarief. Zet juist een strafheffing op dit laffe geld en geef aftrek voor risicovolle investeringen, anders blijft het mkb verslaafd.