Als alles goed gaat vertrekt maandagmiddag een raket naar de maan. Vijftig jaar nadat Apollo 17 drie astronauten en vijf muizen (ongevraagde deelnemers aan een onderzoek naar ruimtestraling) in een baan om de maan had gebracht, keert Nasa eindelijk terug naar de maan.
Maar Artemis 1, zoals de nieuwe maanmissie heet, zal mens noch muis vervoeren. Het onbemande ruimteschip draait een paar rondjes om de maan, gooit wat apparatuur af en gaat dan terug naar aarde. Niet bepaald een ‘grote sprong voor de mensheid’. Pas in 2025 staat er weer een mens op de maan. Als alles goed gaat.
Dit naspelen van stokoude geschiedenis gaat pakweg $100 mrd kosten. Sommigen zeggen: voor dat geld hadden we ook windmolens kunnen bouwen, kolencentrales kunnen ontmantelen of ander klimaatbeleid kunnen voeren. Maar dat is een drogredenering. Geld voor de maanreis komt niet uit het budget voor klimaatbeleid. Zonder Artemis was daar echt niet meer geld naar gegaan.
Bovendien: juist de ruimtevaart heeft ons bewust gemaakt van de kwetsbaarheid van onze planeet. Een man — of beter: een vrouw — met een camera op de maan is effectiever dan honderd klimaatcongressen.