Een half jaar geleden schreef ik dat Nederland een rationeel immigratiebeleid nodig heeft. Alleen met goed gereguleerde arbeidsmigratie kunnen we de vergrijzing het hoofd bieden. Vooral vanuit Noord-Afrikaanse landen waar de bevolkingsopbouw omgekeerd is van die bij ons. Toen ik daarna hetzelfde standpunt op een arbeidscongres wilde vertolken, werd mij door een Haagse bobo toegesist: ‘Bouman, hou nou op over arbeidsmigratie uit Afrika. Dat gaan we gewoon niet doen’.
Nederland is er blijkbaar nog niet aan toe. Duitsland wel. Daar schreven de coalitiepartijen in hun regeerakkoord: ‘Duitsland is een migratieland’. Men gaat buitenlandse werknemers actief werven. Niet iedereen, maar wel wie nodig is.
Duitsland doet nog iets: het brengt werk naar het buitenland. Naar Marokko, bijvoorbeeld, waar dankzij een Duits-Marokkaans samenwerkingsverdrag de Duitse investeringen met maar liefst 600% zijn gegroeid. Ook dat is een verstandige voorbereiding op de vergrijzing en maakt bovendien de mondiale productieketen robuuster. Investeringsverdragen met Noord-Afrikaanse landen, kan het fijngevoelige Nederland dat wel aan?