Het Nederlandse klimaatbeleid moet voldoen aan ‘essentiële randvoorwaarden van draagbaarheid, haalbaarheid en uitvoerbaarheid’, staat in het Regeerprogramma. Wie kan daartegen zijn? Nou, ik.
De zin is een variant op het ‘haalbaar en betaalbaar’ waarmee jarenlang beleid op de lange baan werd geschoven. Het klinkt weloverwogen, totdat je de vraag stelt: haalbaar en betaalbaar ten opzichte van wat? Hoe ‘draagbaar’ zijn de kosten van klimaatverandering? Wat betekent ‘uitvoerbaarheid’ in een wereld die meer dan twee graden warmer is?
De antwoorden zien we deze herfst weer. Storm Boris in Europa kost verzekeraars minstens €2 mrd en de EU trekt €10 mrd voor steun uit. Orkaan Helene gaat verzekeraars in de VS minstens $20 mrd kosten — nog afgezien van het menselijk leed.
Het gemak waarmee dit soort bedragen wordt uitgekeerd staat in schril contrast met de moeite die het kost om geld voor preventief klimaatbeleid uit te geven. In Nature becijferden onderzoekers dat de wereldwijde schade van klimaatopwarming zes keer groter is dan wat het zou kosten om die schade te voorkomen. Wie dan over ‘draagbaarheid’ begint, is kortzichtig bezig.