En toen ging het toch weer over de koopkracht. De ‘mediane Nederlander’ gaat er 0,1% op vooruit in 2022. Te weinig, vindt de Kamer, want het gaat toch goed met de economie? Siamese tweeling Ploumen-Klaver eist daarom een miljard extra. De dubbel-demissionaire Rutte stribbelt tegen. Hij vindt het ‘de grootst mogelijke nonsens’, want de plaatjes zeggen weinig over wat mensen echt meemaken.
Dat klopt. Een onderzoek gepubliceerd in de laatste editie van economenblad ESB laat zien dat de grote gebeurtenissen in het leven tien keer meer invloed hebben op de koopkracht dan het geneuzel in Den Haag.
Eerder riep ik in het FD het CPB en het Nibud al op tot een moratorium: een koopkrachtplaatjesloos tijdperk, waarin de politiek kan ontdekken hoe leuk het is om het over echte inhoud te hebben.
Maar zelfs als je er wél naar kijkt, is het ophef om niets. Want de 0,1% van volgend jaar volgt op 0,8% dit jaar en 2,5% koopkrachtstijging in 2020. De koopkracht ging tijdens de coronacrisis dus fors omhoog en loopt in die drie jaar keurig in pas met de economische groei. Dus wat is precies het probleem?