Opeens geef ik weer handen. Al meerdere keren de afgelopen week. Met bekenden en wildvreemden. Eén keer zelfs op mijn eigen initiatief! Terwijl we nog steeds in een pandemie zitten en het griepvirus dit jaar extra hard dreigt toe te slaan. Elke keer als wij elkaar de hand schudden geven de virussen elkaar een high five.
Waarom doen we het dan? Omdat we in een klassiek prisoner’s dilemma zitten: het probleem uit de speltheorie waarbij twee verdachten het beste niet bekennen, maar omdat ze dat niet kunnen afspreken, juist wel hun misdaad opbiechten.
In het handschuddilemma zouden beide partijen bij de ontmoeting samen moet kiezen voor een wuif of een boks. Maar de kosten van de ander beledigen door niet de uitgestoken hand te pakken, zijn groter dan de potentiële baten: een miniem kleinere kans op virusverspreiding. Bij gebrek aan een sociale conventie, een afspraak, drukken we elkaar toch maar de hand.
Daarom deze poging tot sociale coördinatie: beste FD-lezers, we geven elkaar allemaal geen hand. In elk geval tot oudejaarsavond. Dat is niet onbeleefd, maar juist heel vriendelijk. Afgesproken?