Terwijl Ralph Hamers wanhopig naar de resten van Credit Suisse staarde, die door de Zwitserse toezichthouder de glimmende lobby van zijn bank werden binnengereden… terwijl het langzaam tot de Nederlandse ceo van UBS begon door te dringen dat hij daarmee een bancaire variant van Frankensteins monster in elkaar moest gaan knutselen… kwam de Europese Centrale Bank met een optimistische persverklaring.
‘The euro area banking system is resilient, with strong capital and liquidity position.’ Wij zijn geen Zwitserland, wil de ECB maar zeggen. En ook geen Verenigde Staten, waar de regionale banken het loodje leggen.
Zou kunnen. Maar het eurogebied is tegelijkertijd ook zwak. Na de kredietcrisis werd de bankenunie opgericht, waardoor de ECB streng toezicht kon gaan houden. Maar die bankenunie werd nooit afgemaakt: een gezamenlijk depositogarantiestelsel, een van de dragende pijlers onder de unie, kwam er nooit. Risico’s worden daardoor niet volledig gedeeld en er blijven potentieel onbetaalbare kwetsbaarheden in het Europese bankenstelsel. Een gemiste kans, en niet iets om al te optimistisch over te zijn.