Bijna twee bange handelsdagen lang moesten de beurzen het zien te rooien zonder de sturende hand van de centrale bank. Angst en anarchie regeerden de markt afgelopen maandag en een goed deel van de dinsdag.
Koersen klapten in elkaar, de beleggingswinst van een heel jaar ging in enkele uren verloren, beleggers typten in dolle paniek verkooporders in hun computers en de handelsalgoritmes van flitshandelaren beleefden de ene schizofrene microseconde na de andere.
Analisten en journalisten doopten hun pennen in het rood van de bloedbaden in Shanghai, Hong Kong, Londen en schreven over de nieuwe financiële crisis, de aanstormende recessie en impotentie van beleidsmakers om de catastrofe te voorkomen. De Chinese centrale bank heeft blijkbaar geen zin meer om de economie te redden, bij de Europese Centrale Bank (ECB) is de munitie op en de Amerikaanse Federal Reserve denkt er zelfs aan om de rente verhogen!
De markten waren als een kleuter die leert fietsen en opeens door heeft dat zijn mee rennende vader het zadel heeft losgelaten en al een paar meter achter is gebleven.
Paniek! Wild trekken aan het stuur, stoppen met trappen en vooral een enorme keel opzetten, vanwege dit fundamentele verraad.
Papa, hou me vast! Dat had je beloofd! Ik kan het niet alleen!
Een wilde slinger van het voorwiel — met opzet? — een harde val, een zere knie en een enorm bevredigende huilbuil. Vader komt snel aanrennen, raapt het fietsje op en geeft een kusje op de knie.
Dan belooft hij het zadel voortaan altijd vast te houden. Eerlijk waar!
Pas toen dinsdag, aan het eind van de ochtend, de People’s Bank of China, de Chinese centrale bank, te hulp schoot, konden de beleggers hun tranen drogen. De rente gaat omlaag en Chinese banken mogen meer geld uitlenen aan de toch al met schulden overladen Chinese economie. Het verlies van maandag werd goeddeels goedgemaakt.
Vader heeft het zadel weer vast, beleggers durven weer te fietsen en kijken door hun betraande oogjes al weer dapper in het rond.
Zonder hulp van de centrale bank van communistisch China, zonder het opkoopprogramma van de eurocraten van de ECB, zonder het gratis geld van de Fed, kan de kapitalistische beurs geen stand houden. Slechts weinig analisten en beleggers zien de absurditeit van die situatie. Bij ieder dipje op de beurs kijken ze direct achterom, om te zien of Mario Draghi, Janet Yellen of Zhou Xiaochuan hun fietsje nog wel duwt. Dan durven ze weer vaart te maken.
Wat gaan we hard, hè, zeggen ze dapper. Dat is de kracht van het kapitalisme. En ze wijzen trots op hun dunne kleuterbeentjes waarmee ze de trappertjes rond laten gaan.