Lange tijd werden de waarschuwingen van wetenschappers in de wind geslagen. ‘Er is een enorme koopkrachtcrisis’, zeiden zij keer op keer. ‘De kans dat dit mis gaat is zeer groot. De mensheid moet nu iets doen om de koopkracht voor alle volgende generaties te redden’.
Maar de politici deden niets. Sommigen bleven de crisis zelfs ontkennen. ‘Er is geen koopkrachtprobleem, de wetenschappers liegen’, beweerden zij. Maar uiteindelijk was het wetenschappelijke bewijs zo onontkoombaar, dat de politiek wel in actie moest.
‘Na maanden van overleg kwam men dan toch tot een concept-koopkrachtakkoord’
Er kwamen speciale koopkrachttafels waar het maatschappelijke middenveld in debat ging. Daar ging het soms hard aan toe, maar na maanden overleg kwam men toch tot een concept-koopkrachtakkoord. En hoewel enkele actiegroepen boos wegliepen, legde de meerderheid van de onderhandelaars het akkoord met enige trots voor aan het kabinet.
Daarna was het de beurt aan de planbureaus om de koopkrachtplannen door te rekenen. Leverde het akkoord wel de noodzakelijke koopkrachtverbetering? Waren de maatregelen effectief? En hoeveel gingen alle plannen precies kosten? De rekenmeesters van de overheid gingen er mee aan de slag. Wekenlang draaiden de computermodellen overuren, want er moesten minstens 600 verschillende koopkrachtmaatregelen worden doorgerekend. Men werkte extra hard om te zorgen dat de doorrekening nog voor de Provinciale Statenverkiezingen gereed zou zijn.
Vandaag is de grote dag waarop de uitkomsten van die berekeningen naar buiten komen. Eindelijk krijgen we antwoorden op vragen als: hoe pakken de maatregelen uit voor werkende tweeverdieners met anderhalf keer modaal inkomen? En wat gebeurt er met de koopkracht van ouderen met een klein pensioen? Wat doet de afwenteling van belastingmaatregelen door bedrijven met het beschikbare inkomen van een mediaan huishouden met een oude dieselauto en een tochtige woning? Dat zijn de vragen waar het Nederlandse volk nu eindelijk antwoord op wil krijgen!
Helaas vrees ik dat journalisten en politici zich weer laten afleiden door de waan van de dag, en op irrelevante onderdelen van de doorrekening zullen focussen. Wat het koopkrachtpakket met het klimaat doet, bijvoorbeeld. Of hoeveel CO2-reductie het akkoord gaat opleveren. Met een beetje pech gaat het toch weer vooral over tientallen procentjes meer duurzame energie, een paar meter minder zeespiegelstijging en enkele graden minder opwarming van de aarde. Totaal irrelevant natuurlijk, zolang alleenstaanden in de inkomensgroep 21-40%, met twee kinderen en een huurhuis, er niet met 100% zekerheid op vooruit gaan.