Een half etmaal. Veel langer duurde langer duurde de euforie over de spectaculaire overwinning van Emmanuel Macron niet. De jonge leider van een gloednieuwe partij had zojuist met een verpletterende 66% van de stemmen de Franse presidentsverkiezingen gewonnen. Hij deed dat met een impopulair programma vol harde hervormingen en ambitieuze Europese plannen. Tijdens de campagne had Macron zelfs nog met een Europees vlaggetje gewapperd; alsof hij zijn kansen expres probeerde te frustreren.
Toen kwam de verkiezingsdag en haalde Macron fluitend tweederde van de stemmen. De euforie was groot. Eventjes. Daarna keerde het chagrijn terug. Veel Fransen waren thuis gebleven, of hadden blanco gestemd, schamperden de commentatoren. En de uitslag voor Macron was vertekend omdat veel Fransen alleen maar voor hem kozen om tegenstander Marine le Pen uit het Élysée te houden.
Het zijn onzinnige nuanceringen. Ondanks de thuisblijvers en blanco stemmen haalde Macron ook in absolute getallen een monsteroverwinning. Met ruim 20 miljoen stemmen, hoeft boekte hij de op één na grootste zege sinds het begin van de vijfde republiek. En dat veel Macron-stemmers vooral Le Pen wilden dwarsbomen, doet ook niets af aan de overwinning. Het onderling vergelijken van kandidaten is de essentie van iedere verkiezing. Juist omdat de inhoudelijke verschillen tussen Macron en Le Pen zo groot waren, heeft Frankrijk nu een duidelijke keuze gemaakt. Als de kandidaten meer op elkaar hadden geleken, dan had de uitslag vast dichter bij elkaar gelegen, maar die was dan ook politiek minder veelzeggend geweest.
Vooral in Nederland en Duitsland begon Macrons monsterzege ook om inhoudelijke redenen al snel te jeuken. Het opgetogen “Hoera, een Europaan heeft gewonnen!”, veranderde snel in een angstig: “Help, een Europeaan heeft gewonnen!”. Want zo’n pro-Europese Fransman, die wil waarschijnlijk ook allemaal pro-Europese dingen doen. Verbeteren van de structuur van de monetaire unie, bijvoorbeeld. En meer politieke samenwerking om de euro sterker te maken. Misschien zelfs iets dat lijkt op coördinatie van begrotingsbeleid en sociale zekerheid. Mijn hemel, dat moeten we niet willen!
Duitse politici lieten dan ook per ommegaande weten dat daar allemaal geen sprake van kan zijn. In Nederland sloten VVD- en CDA-politici zich er snel bij aan. Hervormingen in Frankrijk zijn prima, maar verbeteren van de monetaire unie, zodat we de volgende crisis misschien kunnen voorkomen, daar kan geen sprake van zijn. Prima zo’n uitgesproken Europeaan in het Élysée, maar laat hij z’n enthousiasme vooral thuislaten als hij naar Brussel reist.
Een stevige, inhoudelijke discussie over versterking van de eurozone, daar zitten Duitse en Nederlandse politici niet op de wachten. Voor het weet moeten ze de bühne op met een Europees vlaggetje om nieuwe maatregelen uit te leggen aan de bevolking. Je moet er niet aan denken.