Feest in Amsterdam, want Wouter Bos heeft het geflikt. Dankzij een flinke dosis Mokumse mazzel pas in de laatste ronde, maar vooral dankzij een uitgekiende en intensieve lobby die ervoor zorgde dat de stad de loting überhaupt haalde. Zodra de brexit een feit is, verhuist het Europese Medicijnagentschap (EMA) van Londen naar Amsterdam. Zo’n negenhonderd medicijnexperts verhuizen mee, met hun familie en – belangrijk – met hun koopkracht.
Prachtig nieuws. Maar nog geen etmaal was voorbij of het eerste gemopper was al te horen. Volgens de Amsterdamse hoogleraar stadssociologie Jan Rath maakt de komst van het agentschap de hoofdstedelijke problemen alleen maar groter. Want de huizen zijn nu al zo duur in Amsterdam. Starters kunnen geen koopwoning betalen en er wordt gevochten om de paar huurhuizen in de vrije sector. Die negenhonderd koopkrachtige EMA-werknemers zijn olie op het vuur van de Amsterdamse huizenmarkt. Bovendien, weet Rath, krijgen we straks ook meer druk op het onderwijs, vooral op de internationale school.
Doe ik de inwoners van onze hoofdstad onrecht als ik dit een typisch Amsterdamse reactie noem? Of klopt mijn beeld dat Amsterdammers standaard het unieke voorrecht miskennen om te wonen in de metropool van Nederland, het kloppende culturele en creatieve hart van het land, met ongekende welvaart, bedrijvigheid en werkgelegenheid?
De stad bloeit en bruist als tijdens de Gouden Eeuw, de bevolking groeit met ruim tienduizend mensen per jaar want wie ambitieus en talentvol is, weet: in Amsterdam moet je zijn. Van heinde en verre komen bezoekers naar de stad, voor werk, congresbezoek, de musea, de grachtengordel. Geen stad ter wereld heeft zoveel aantrekkingskracht op jonge mensen: op de Millennials City Ranking staat Amsterdam op nummer 1, voor Berlijn, München en Lissabon.
En de Amsterdammer zelf? Die klaagt en zeurt en piept en kreunt. Het is zo druk in de binnenstad. Je kunt op zaterdag niet eens meer met volle vaart over het Damrak fietsen. Overal toeristen. Overal herrie van rolkoffertjes. Het buurtwinkeltje is vervangen voor de zoveelste Nutella-winkel. De kinderen kunnen geen koophuis betalen, want ‘speculerende huisjesmelkers’ bederven de markt. In stadskrant Het Parool mopperen Amsterdammers er regelmatig lekker op los. Verloedering en verschraling zien ze. Een bewoonster van het oudste monument aan de Nieuwmarkt klaagt over toeristen die voor haar huis staan. Een stadsgeograaf beklaagt centrumbewoners die ooit voor zeventigduizend gulden (!) een woning kochten, maar nu toch geen geld hebben om de ondraaglijke drukte in het weekend te ontvluchten. Mijn hart breekt.
Werk, welvaart, vooruitgang in een stad vol cultuur en geschiedenis, waar de halve wereld zou willen wonen. En dan toch maar blijven mopperen. Als Adam en Eva Amsterdammers waren geweest, dan hadden ze in het paradijs de ganse dag geklaagd over het vele fruit op de grond.
Mathijs Bouman is macro-econoom en woont buiten de stad.